آثار تالیفی

حجاب امری امروزی و ساخته و پرداخته دوره معاصر بشر نیست و قدمتی به درازای عمر ادیان ابراهیمی دارد و در طول تاریخ در مورد آن، لزوم و یا عدم لزوم آن بحث‌های فراوانی مطرح شده است.

اینکه این روزها و با توجه به شرایط دوران مدرنیسم حجاب تا چه اندازه می‌تواند ضروری باشد موضوعی است که در مورد آن تا حد زیادی بحث شده و می‌شود. اما نیت نگارنده این سطور پاسخ به کتابی است که مدتی است درفضای مجازی منتشر شده است و عنوان «حجاب شرعی در عصر پیامبر» را با خود یدک می‌کشد.

کتاب حاضر خود را در مقام پاسخ‌گویی به این کتاب می‌بیند و هدف اصلی از آن پاسخ گویی به برخی موارد ذکر شده در آن است.

در نگارش این مجموعه از منابع و کتب و مقالات بسیاری بهره گرفته شده که جا دارد از منابع شاخص آن همانند حجاب در ادیان ابراهیمی (زهره سادات موسوی)، مبانی کلی فقهی حجاب و مسئولیت دولت اسلامی (سید ضیاء مرتضوی)، مقاله‌ای در نقد حجاب امروزی در جمهوری اسلامی (حجت السلام و المسلمین محمد علی ایازی) و … نام برده شود. همچنین در نگارش کتاب به طور وسیع از نقدهای دیگر درباره حجاب شرعی عصر پیامبر استفاده شده است.

در این کتاب سعی شده ابتدا پیرامون موضوع حجاب و اهمیت آن در ادیان، بحث شود و پس از آن به نقدهایی که در مورد حجاب وجود دارد، پاسخ داده شود و در نهایت به برخی از ضعف‌هایی که در کتاب حجاب شرعی عصر پیامبر وجود دارد، اشاره شود.

معرفی کتاب جنگ و صلح

کتاب جنگ و صلح نوشته سید محمدمهدی دزفولی است. کتاب جنگ و صلح روایتی از سال‌های قبل و بعد از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ است. کتاب جنگ و صلح را نشر صاد برای علاقه‌مندان به تاریخ و سیاست منتشر کرده است. این کتاب درباره روایت مقطع کلیدی در تاریخ انقلاب اسلامی ایران است. مقطعی که ایران وارد جنگی طولانی با عراق شد و پس از آن به دلیل تحمیل شرایط سیاسی و اقتصادی مجبور به پذیرش قطعنامه‌ای شد که مسیر انقلاب و تاریخ ایران را تغییر داد و دوره صلحی آغاز شد که ریل گذاری آینده کشور را شکل داد.
درباره کتاب جنگ و صلح

کتاب جنگ و صلح مربوط به مرور و بررسی بخش دوم جنگ تحمیلی و چگونگی پایان‌یافتن جنگ تحمیلی است و پس‌ازآن وارد دوران سازندگی در دو دولت مرحوم هاشمی‌رفسنجانی از سال ۱۳۶۸ تا ۱۳۷۶ می‌شود. درواقع، هدف از تألیف و گردآوری این اثر، پرداختن به چرایی و چگونگی پذیرش قطعنامهٔ ۵۹۸ پس از هشت سال جنگ میان ایران و عراق است و اینکه چطور شد که حضرت امام که بر رسیدن ایران به خواست‌های مشروع خود همانند تعیین و مجازات متجاوز، گرفتن غرامت و بازگشت دولت متجاوز بعثی عراق به مرزهای بین‌المللی تأکید داشتند، بدون محقق‌شدن این شروط در تیرماه ۱۳۶۷ به‌ناگاه قطعنامه را پذیرفتند و جنگ ایران و عراق این‌گونه پایان یافت.

کتاب جنگ و صلح مجموعه ای از مصاحبه ها با چهره‌های مختلف و کلیدی در دهه شصت و هفتاد شمسی است که دارای سوابق سیاسی یا اقتصادی و یا نظامی هستند. در این کتاب بحث ها از زمان جنگ ایران و عراق آغاز شده است، به قطعنامه ۵۹۸ به صورت مفصل پرداخته شده است و پس از دوره جنگ، درباره دوره صلح صحبت شده است. این کتاب درباره مقطعی کلیدی است که درباره آن کم سخن گفته شده است.
خواندن کتاب جنگ و صلح را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به تاریخ سیاسی ایران پیشنهاد می‌کنیم.
بخشی از کتاب جنگ و صلح

حدود بیست ماه پس از پیروزی انقلاب اسلامی، جنگی گسترده علیه انقلاب تازه به ثمر رسیدهٔ مردم ایران آغاز شد که دورهٔ جدید و مهمی در تاریخ ایران و انقلاب بود؛ جنگی که بیش ازآنکه جنگ نظامی و صرفاً برای اختلافات ظاهری مرزی باشد، به دلیل ترس از گسترش انقلاب اسلامی در منطقهٔ غرب آسیا بود که بعد از اشغال لانهٔ جاسوسی آمریکا در تهران، دامنه‌های آن گسترش یافته بود و ترس از آن وجود داشت که این انقلاب دامان کشورهای عربی همانند عربستان، عراق، اردن، مصر و… را هم بگیرد.

جالب اینجاست که در روز آغازین جنگ، هنگامی‌که صدام حسین گلولهٔ توپی را به‌سمت ایران شلیک کرد، ملک‌حسین پادشاه اردن نیز در کنار او بود و این نشان از آن داشت که حکومت‌های اعراب مرتجع منطقه همگی پشت سر صدام قرار دارند تا جنگی علیه ایران را سامان دهند و جمهوری اسلامی را حدود بیست ماه پس از پیروزی انقلاب اسلامی، جنگی گسترده علیه انقلاب تازه به ثمر رسیدهٔ مردم ایران آغاز شد که دورهٔ جدید و مهمی در تاریخ ایران و انقلاب بود؛ جنگی که بیش ازآنکه جنگ نظامی و صرفاً برای اختلافات ظاهری مرزی باشد، به دلیل ترس از گسترش انقلاب اسلامی در منطقهٔ غرب آسیا بود که بعد از اشغال لانهٔ جاسوسی آمریکا در تهران، دامنه‌های آن گسترش یافته بود و ترس از آن وجود داشت که این انقلاب دامان کشورهای عربی همانند عربستان، عراق، اردن، مصر و… را هم بگیرد.

جالب اینجاست که در روز آغازین جنگ، هنگامی‌که صدام حسین گلولهٔ توپی را به‌سمت ایران شلیک کرد، ملک‌حسین پادشاه اردن نیز در کنار او بود و این نشان از آن داشت که حکومت‌های اعراب مرتجع منطقه همگی پشت سر صدام قرار دارند تا جنگی علیه ایران را سامان دهند و جمهوری اسلامی را هاشمی‌رفسنجانی بود. جنس مجمع عقلا بیش ازآنکه سیاسی باشد، گفتمانی بود و حکایت از شکل‌گیری گفتمانی جدید در کشور داشت که بخشی از آن در جامعه بود و بخش دیگر آن در مجلس دوم شورای اسلامی و در میان مسئولین؛ گفتمانی که موافق ادامهٔ جنگ نبود و به‌حسب ظاهر، ادامهٔ جنگ را برخلاف مصلحت نظام می‌دانست.

در مقابل، امام‌خمینی (ره) مخالف صلحی بودند که در آن منافع جمهوری اسلامی ایران تأمین نشود و صرفاً جنگی پایان یابد و در آن نه متجاوز رسماً مشخص شود و نه غرامتی به ما پرداخت شود و نه متجاوز رسماً محکوم و به جرم او رسیدگی شود و سرنوشت اسرا در آن نامشخص باشد. موضع امام (ره) منطقی و کاملاً اصولی بود، اما عده‌ای صرفاً به پایان جنگ به هر شیوهٔ ممکن می‌اندیشیدند و همین تفکر و مطرح‌شدن آن در میان برخی از فرماندهان در جبهه‌ها باعث ایجاد سستی‌ها و اختلاف‌نظرها شده بود؛ تفکری که معتقد بود صلح و توافقنامه ولو توافق بد، از توافق‌نکردن بهتر است و به هر شکل ممکن باید با صدام صلح و توافق کرد!

پس از پیروزی انقلاب اسلامی برخی از چهره های مشهور حوزه علمیه، شروع به مخالفت با امام (ره) و انقلاب اسلامی کردند. چهره هایی که طرفداران پرشماری نیز داشتند و معتقد بودند برداشت و تفسیر آنها از اسلام، صحیح و کامل و درست میباشد و این برداشت های امام از اسلام است که صحیح نیست و ما چیزی به نام اسلامی انقلابی نداریم. از جمله اولین این افراد، آیت الله سید کاظم شریعتمداری بود که در دو کودتای نوژه و کودتای صادق قطب زاده علیه انقلاب اسلامی فعالیت نمود و حزب ساخته او با نام حزب مسلمان مبارز بارها در آشکار و نهان علیه انقلاب اسلامی بیانیه صادر کرد و موضع گرفت. در دیدگاه آیت الله شریعتمداری اسلام انقلابی جایی نداشت و نهایت مبارزه، مبارزه با بهائیان بود.

چهره بعدی آیت الله سید محمد شیرازی، بزرگ خاندان شیرازی بود که در ابتدا و در نجف حامی امام (ره)‌ بود اما بعد از مدتی به مخالفت با امام و انقلاب اسلامی پرداخت و معتقد به عدم وحدت در جهان اسلام بود و برادر کوچکتر او ( آیت الله سید صادق شیرازی) که بعد از او جانشیان ایشان شد نیز در این سال ها به صورت علنی علیه جمهوری اسلامی و امام (ره) موضع می گیرد.

و در نهایت چهره آخر آیت الله حسینعلی منتظری می باشد که جدی ترین مخالفت و تقابل را با امام (ره)‌ از سال ۱۳۶۵ تا ۱۳۶۸ را داشت و توسط امام از قائم مقامی رهبری عزل شد و طبق نامه تاریخی و مشهور امام، آیت الله منتظری معتقد به کشورداری توسط لیبرال هایی همانند بازرگان و یزدی و … بود و چنانچه منتظری به مقام رهبری می رسید کشور از آن طریق در اختیار ضد انقلاب قرار می گرفت و انقلاب اسلامی شکست می خورد. آیت الله منتظری در سال های بعد از فوت امام (ره)؛ به نقد امام و انقلاب اسلامی پرداخت و علنا خود را چهره ای مخالف جمهوری اسلامی نشان داد.

این کتاب روایت تقابل این سه چهره با امام (ره)‌در دهه اول انقلاب اسلامی می باشد.